کد مطلب:33796 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:106

نمی توان گفت كه همه باید به استقبال مشكلات بشتابند، زیرا چه بسا این مشكلات نه فقط افراد را آبدیده نكنند، كه آنها را از میان ببرند. اگر در این عالم موجوداتی هم باشند كه به ضرب چوب فربه تر می شوند، باری تمام موجودات از این قسم نیستند. اصولا اگر نوسانات محیط یك موجود از حد معینی فراتر برود، نه فقط امكان تطابق با

[صفحه 356]

محیط منتفی خواهد شد كه خود موجود نیز از میان خواهد رفت.

بنابر این صبوری به معنای استقبال و تحمل بلایای ناسنجیده و بی حاصل و بی معنی نیست. این معنای صوفیانه متاسفانه سوخت و سوز فراوانی نیز بدنبال داشته است. مولوی خود به ما می گوید:

در تو نمرودی ست آتش در مرو
رفت خواهی اول ابراهیم شو

(مثنوی، دفتر اول، بیت 1606)

انسان اگر ابراهیم صفت نباشد و به میان آتش پا بگذارد، بدون تردید نابود خواهد شد. لذا برای پا نهادن به درون آتش نخست باید از ابراهیم صفت شدن خود اطمینان حاصل كرد.

نفس استقبال از بلا مطلوب نیست، بلكه مقدم بر آن باید هدفی داشت و برای تحمل بلا آمادگی حاصل كرد. اما این تحمل نیز به معنای دم بر نیاوردن و شكایت نكردن نیست، بلكه به معنای دست نكشیدن از هدف است. در این صورت است كه هضم این بلا عین غذا است.

صفحه 356.